"Starość" - też radość!
Chyba się starzeję. I to nieodwołalnie. Definitywnie. I to jest pewne tak, jak: kropka nad i, kreska nad ń oraz tak jak to, że wstając o 7 rano nie ma mowy, że zdążę na autobus o 7.04. Chyba, że posiadałabym dar teleportacji. Ale wtedy... po co korzystać z komunikacji miejskiej? Starzeję się. Język nie raz we wrzątku herbaty wyparzony, twarzoszczęka tak jakby mniej wyszczekana, a przy wstawaniu każda kosteczka daje głośny wyraz swojego buntu poprzez strzelenie i skrzypienie, jak nienaoliwione koło wozu wprawionego w ruchu przez konie. Kto jeszcze pamięta wiejskie czasy sianokosów? Dobra. Koniec lamentowania. Czas na owinięcie się kocykiem i dobrą kawę. Tak. Kawę po 20. Bo jeszcze trzeba trochę pożyć swoim życiem. I popisać. I po-rozpamiętywać stare rany. A jak i czasu wystarczy to może poczytać. I sen też byłby wskazany. Tyle rzeczy - tak mało czasu. I jak żyć (aż chce się dopisać funkcję wysoko postawionego w państwie pana)? Odpowiedź jest prostsza niż się wydaje: Po prostu. Tak j
